Guð er góður, jafnvel þegar við syndgum

Hefur þetta einhvern tímann dottið í hug? Hvernig er Guð enn góður við mig þegar ég syndga?

Syndin hefur komið inn í mannkynið allt frá því að Adam og alltaf borðuðu forboðna ávöxtinn. Svo, syndin býr þá í holdinu. En jafnvel þegar við látum undan þrá holds okkar, miskunnar Guð okkur samt.

Guð er svo ólíkur okkur (Maður). Jafnvel þegar við syrgjum hjarta hans, elskar hann okkur enn. Ef Guð væri eitthvað eins og við værum við ekki hér í dag. Við erum svo hneigð til að halda gremju og leita hefnda að ef einhver myndi móðga okkur, myndum við vilja að viðkomandi yrði eytt af yfirborði jarðar vegna syndsamlegrar reiði okkar. Þakkaðu samt Guði fyrir að hann er ekki eins og við.

Guð er mjög þolinmóður við hvert og eitt okkar og leitast alltaf við að hjálpa okkur upp þegar við dettum eða halda í hendur okkar svo að við dettum ekki. Syndir okkar koma ekki í veg fyrir að hann sé góður við okkur.

Lítum á Davíð. Davíð var guðsmaður. Hins vegar drýgði hann líka margar syndir. Hvað gerði Guð? Guð hélt áfram að elska Davíð. Refsaði Guð Davíð? Auðvitað, en agi hans var réttlátur og hann var ástfanginn. Guð agar börn sín þegar þau fara afvega eins og hvert ástríkt foreldri myndi gera. Þegar Guð lætur mann í friði sem lifir í uppreisn er það sönnun þess að maðurinn er ekki barn hans. Hebreabréfið 12:6 „því að Drottinn agar þann sem hann elskar, og hann agar alla sem hann tekur sem son sinn.

Guð hefði auðveldlega getað endað líf Davíðs íminna en að smella af fingri og hann hefði bara verið að gera það. En í staðinn hjálpaði hann Davíð upp, hélt í hendur hans og gekk með hann í gegnum lífið.

Við sjáum ekki aðeins þessa gæsku Guðs í lífi Davíðs. Skoðaðu líf þitt. Hversu oft hefur þú syndgað en samt blessaði Guð þig? Hversu oft hefur þú farið að sofa án þess að iðrast synda þinna og vaknað til að sjá nýjan dag? Náð Guðs er ný á hverjum morgni (Harmljóðin 3:23). Og að vakna til að sjá sólina hátt á himni er blessun.

Ég hef gert hluti í fortíðinni til að gera Guð reiðan en vegna ótrúlegrar ástúðar hans úthellti hann kærleika, náð og miskunn.

Þetta er ekki afsökun fyrir því að syndga! Bara vegna þess að Guð getur þvegið hvaða synd sem er í burtu eða bara vegna þess að hann er enn góður við okkur gefur okkur ekki ástæðu til að halda áfram að gera hvað sem við (holdið) viljum og búast svo við að allt sé slétt. Ein af sönnunum þess að vera ný sköpun í Kristi er að þú munt ekki lengur lifa í uppreisn og þú munt þrá að þóknast Drottni með því hvernig þú lifir.

Nú er þetta sá hluti sem margir hata.

Guð er nógu góður til að refsa börnum sínum líka. Vegna þess að Guði er betra fyrir mann að verða hólpinn með verkfalli en að vera látinn vera rólegur á jörðinni og þjást síðan að eilífu.

“Og ef auga þitt lætur þig hrasa, þá rífðu það út. Það er betra fyrir þig að ganga inn í Guðs ríki með einu auga en að hafa tvö augu og veravarpað í hel“ – Mark 9:47

Þetta vers vísar ekki aðeins til þess að maður hafi gefið upp ástkæran hlut svo hægt sé að bjarga honum. Það vísar líka til þeirrar staðreyndar að maður getur orðið sleginn og færður aftur til náðar, sem afleiðing, að njóta „syndalífsins“ og missa af náð hans.

Stærri hliðin á gæsku hans er að hann vildi samt bjarga mannkyninu, jafnvel þótt það væri spillt. „Fólk hans“ var vanur að fórna lömbum svo syndir þeirra gætu skolast burt. Þessi lömb voru hrein: þau höfðu engin vanskil og enga „bletti“. Þetta sýndi fullkomnun: þeir fengu fyrirgefningu með fullkomnun lambsins.

Þó að Ísraelsmenn hafi verið að fórna lömbum, syndguðu þeir samt stöðugt og þeir voru ekki eina þjóðin á jörðinni, þeir voru eina þjóðin það var Guðs (eigin). Sem þýðir að synd huldi yfirborð jarðar.

En hvað gerði Guð? Hann leit til Jesú, einkasonar síns og sá fullkomnun hans. Jarðneska fullkomnunin gat ekki bjargað og þess vegna valdi hann hina heilögu fullkomnun: Jesú, til að vera fórnað fyrir syndir eins manns, ekki Ísraelsmanna, heldur fyrir mannkynið.

Við myndum skilja mikinn kærleika, þegar maður leggur líf sitt fyrir vin sinn, en Kristur fór fyrir borð: Hann lagði líf sitt fyrir okkur, jafnvel þegar við vorum bara óvinir þá. Jesús dó fyrir syndir í eitt skipti fyrir öll.

Guð er fær um að þvo burt hvaða synd sem er. Jesaja 1:18 segir: „Þótt syndir þínar séu líkarskarlat, þeir skulu vera hvítir sem snjór; þótt þeir séu rauðir sem rauðir, þá skulu þeir verða sem ull.“

Jafnvel þótt Guð geti afmáð syndina hatar hann hana (syndina). Það er alveg eins og ég sé að geta vaskað upp mjög vel en hata að gera þá. En hann getur blessað þig þótt þú hafir syndgað. Vegna þess að stundum getur blessunin sem þú færð slegið þig svo hart að hún krefst iðrunar. Það getur fengið þig til að hugsa „Ó, Drottinn minn. Ég á þetta ekki skilið," "hvað gerði ég?" eða „Guð mér þykir það svo leitt!“

En hann er líka fær um að refsa þér réttlátlega svo þú getir verið að eilífu hamingjusamur á endanum. Blessun þín gæti verið refsing (að hafa sektarkennd eftir að hafa gert rangt en samt gerði hann þér gott: sem leiðir til iðrunar) og refsing þín gæti verið blessun (Guð getur tekið eitthvað í burtu bara svo þú yrðir hólpinn á endanum).

Guð kemur ekki fram við okkur eins og syndir eiga skilið né hættir hann að nota okkur á grundvelli galla okkar. Allur heimurinn syndgar en hann blessar okkur öll (alla plánetuna), á sama hátt og hann getur refsað okkur öllum. Við fáum öll rigningu og sólskin. Við fáum öll að njóta fallegrar náttúru hans og hann sér um okkur öll á hverjum degi. Blessanir hans eru tiltækar á öllum tímum. Sumar af þessum blessunum hans eru fyrirgefning, lækning, kærleikur, líf og náð. Hann býður öllum þetta allt og hann leyfir þér að velja þessa hluti frjálslega.

Ég bið & vona að þú hafir blessað þessa færslu.